Cafe De Ganz

Auteur: Wally

De echte kroegliefhebber kwijlt al bij de gedachte aan een volkskroeg met Perzische kleedjes. En ja hoor, daar ist-ie, café De Ganz. We bevinden ons wederom in het Oude Noorden aan een van Rotterdams mooiste singels, de Noordsingel. De Heemraadsingel is mooier, al zeg ik het zelf als westsider, maar ja, smaken verschillen. Wat er in ieder geval mooi is aan de statige Noordsingel is de aanwezigheid van de fraaie overfietsbare bruggen van hout, oude bomen en deftige advocatenkantoren. Maar chique is niet alles wat de klok slaat, in ieder geval niet in café De Ganz.

Waarom de naam café De Ganz? Nou, dat is geen rocket science. Iedere bezoeker aan deze singel weet dat het er barst van de ganzen die er in grote getalen vertoeven. En bij een van de favoriete hoekjes van de singel waar de ganzenfamilie vaak chillt vind je dit café, gerund door een vrouw van vroeg in de zestig. Ik heb daar veel respect voor. Mensen ouwehoeren vaak over vrouwenemancipatie en dat dit te maken moet hebben met een vrouwelijke premier of directeur van Philips. Maar alledaagse vrouwenemancipatie is toch ook een vrouw die moeiteloos en met gezag een toko vol met beschonken dronkenlappen weet te runnen. Nou, hier heb je er een.

In de Ganz doet men niet aan BUMRA STEMRA. Men gebruikt gewoon de computer en Youtube en alle nostalgisch verantwoorde nummers uit de jaren tachtig en het Nederlandse taalgebied komen naar buiten. Ook portiers zijn onzichtbaar, want (met toestemming van burgemeester Aboutaleb, aldus de barvrouw) hier doet gewoon de eigen zwarte hond de bewaking, turend uit de voordeur naar wat er rondbanjert over de singel. Bier is er te krijgen tegen een normale prijs, net als een schrobbelaer of een door de clientèle luidkeels bezongen pikketanissie. In een wereld van verhipsterde prijzen een genot.

Ik speelde er darts deze avond en daar is de kroeg goed op toegerust. De barvrouw had bij de HEMA net een verse lading stiften gehaald voor de puntentelling. Er zijn ook twee gaten getimmerd in de houten ondergrond zodat je een plankje erin kan pleuren op exact de juiste gooiafstand. Het was er echter nog geen zondag, dus de aangekondigde kaartmiddag met snacks uit de keuken was nog even niet aan de orde.

De barvrouw schetste een pessimistisch beeld van de toekomst. Het einde van het Rotterdamse kroegleven zou weleens in zicht zijn, want de jongeren vinden het niet meer leuk om aan de bar te hangen en de buitenlanders, die willen een tent met een waterpijp. Een alternatief businessmodel voorzag ze niet, het was meer teren op wat er nog over is aan vergane glorie. Een ding was wel goed aan Noord, de kroegen zijn er open tot laat en dat kan je van die zeikerds op de Oude Binnenweg niet zeggen. Maar dat was nog altijd beter dan de situatie op Zuid. Toen ze daar met haar kleindochter een keer heen ging, toen begon het kind spontaan te janken.

We proostten op onze mooie stad met de eclectische bargasten bij het sluiten van de kroeg: Een man met langharig jaren tachtig kapsel, twee studentikozen, een Marokkaans-Nederlandse vrolijke drinker, twee mannen met een semipublieke functie en een studente Spaans. Bij mij ging een beetje The Piano Man van Billy Joel door mijn hoofd deinen, “to forget about live for a while”. Een tevreden fietstocht huiswaarts was wat er restte.

Meer lezen/zien?:

Het mooiste liedje over pikketanussies vind je (waarschuwing, 020) hier

Uitleg over de oorsprong van de Noordsingel, het uiterst succesvolle Waterproject van 1854

De beroemde ganzen van de Noordsingel vind je hier in beeld