Cafe De Oude Spreuk

Auteur:  Wally

Dichtbij deze kroeg woon ik, in een zijstraat van de tijdelijk door opgezomer opgepoetste, maar nu weer afglijdende Vierambachtsstraat. In zijn beginjaren (begin vorige eeuw) een glorieuze straat, met keurige middenstanders, jochies met korte broeken en een fiets in de hand en door moeders de vrouw keurig geveegde straatjes. Dat is allang niet meer. Het Nieuwe Westen wordt doelbewust verloederd door de gemeente Rotterdam. De Nieuwe Binnenweg, de West Kruiskade, daar moet 010 Westside koketteren met zijn multiculti uitstraling, maar dan wel in gepasteuriseerde versie.

Hier begint het rauwer te worden, al zijn er straten waar het bakfietsbewonerschap hoogtij viert, een product van de standenmaatschappij die zo slim door de stedenbouwerts van de vroege twintigste eeuw in stand gehouden werd via de bebouwingsmix. Ja, de oude gebouwen houden klasse, waardoor de treurnis van de zuidelijke portiekwoningen nooit volledig vat zal krijgen op deze buurt.

Tot voor een jaar of drie geleden had deze kroeg, vernoemd naar gezegden als “Oost West Thuis Best” en “Zoals het Klokje Thuis Tikt Tikt Het Nergens”, een bijnaam die trots geventileerd werd naar de buitenwereld. Hij heette De Goedkoopste Kroeg van Nederland en bier was er nota bene een Euro twintig. Achter de bar werkte een voor haar leeftijd best lekkere blondine die de dronkelappen er zonder pardon uitkickte om een uur in de nacht en het was het er goed toeven. Totdat op een dag, naar verluid, de gokkast nooit bleek uit te keren en de kroeg dicht moest.

De oude glorie verdween, maar het was tijdelijk, want de Turks-Rotterdamse nieuwe eigenaresse is zeker zo deskundig gebleken. De bierprijs steeg weliswaar naar 1 Euro 50, maar is nog immer te verhapstukken. En dat moet ook met deze klandizie, de internationale der bierliefhebbende mannen (en een enkele vrouw) die uit verbondenheid met de lage prijs der alcohol in een gemêleerdheid bijeen zitten waar Femke Halsema in haar hoogtijdagen helemaal enthousiast van was geworden. De Antilliaan knikt naar de psychotische Indiër dat het goed is hem hier weer schuchter te zien zitten, terwijl de Turk zijn hand met daarin een sigaretje opsteekt ter begroeting van de Surinamer die vloekt naar het grote TV-scherm met voetbal.

Ik ben hier op een zondagmiddag en drink er twee alcoholvrije biertjes, omdat ik de bedwelmende druppels tijdelijk heb afgezworen in een poging te versoberen en af te vallen. Zit in het rookhok waar op een groot scherm de mannen die geen kaartje voor de Kuip kunnen of willen betalen via de live TV (en met fanatisme) de verrichtingen van Feyenoord bestuderen tegen een stelletje Tilburgers. We winnen, maar het spel is niet om aan te zien. Gelukkig geldt dat niet voor het donkerbruine interieur, de nooit veranderde bruine tegeltjes en de verzameling nostalgie aan de muur, inclusief een grote grijze foto toen deze straat nog chique was en blanke lui niet meenden te moeten vluchten naar Spijkenisse.

Meer lezen/zien?

Op de website van de bakfietserige Graaf Florisstraat heeft men ook weleens geschreven over deze kroeg (veel minder leuk natuurlijk) ;-)