Cafe LaBru

Auteur: Wally

Als je de obscure hoekjes en gaatjes van het Rotterdamse nachtleven wil beschrijven moet je eigenlijk niet naar de omgeving rond de Witte de Withstraat. Hier klontert namelijk alles zich samen wat zich behoorlijk cultureel verantwoord en interessant vindt, dan wel het geld heeft om tegen dure mensenprijzen een biertje te drinken. Zo ook de populatie die zich hier deze avond verzameld heeft in Cafe LaBru om naar jazzmuziek te luisteren en waar ik naar koekeloer als naar een gezelschap vol geslaagdheid in het leven. En dat bedoel ik niet rancuneus. Deze mensen zijn niet obstinaat, maar oprecht gezellig en zorgeloos. Klokken tikken hinderlijk groot in je gezichtsveld om aan te geven dat wij allen leven onder het gewicht van de tijd. Verse Tinderdates kijken enigszins ongemakkelijk om zich heen, want in deze kroeg zou het moeten gebeuren, maar het is te geforceerd.

Maar de meesten hebben gewoon hun lolbroek aan, behalve die Japanner in zijn fauteuil met een glas wijn in een slap handje, omdat hij vermoeid wegdoezelt. Heeft hij hard gewerkt vandaag? Is hij een eenzame backpacker? Of probeert hij, ik zie zijn notitieboekje, een Haruki Murakamiachtig meesterwerk te schrijven over mensen die net als hij verdwaald zijn in het leven (in Godbetert Rotterdam!). Ik ga het hem niet vragen, want speculeren erover is al leuk genoeg.

De bassist heeft zijn koele houding paraat en ik praat met mijn medefilmbezoeker, komend van de Cinerama om de hoek, over of die gangsterrap wiens genese het onderwerp was van de film, wel echt zo revolutionair en maatschappijkritisch was. Ik opteer voor van niet, het was gewoon een alternatieve carrière om zo snel mogelijk kapitalistische doeleinden te verwezenlijken. Mijn disgenoot nipt aan zijn Grolsch (2 Euro 60 voor een vaasje) en is het niet met me eens.

Tijd om maar weer eens een blik te werpen op de plafonds. Is dat ostentatief niet wegmoffelen van alle buizen in je kroeg niet juist enorm aanstellerig? De knappe barvrouw met krulletjeshaar en een gezicht alsof ze eigenlijk zo’n actrice in het theater zou moeten zijn (en waarvan je denkt daar kan ik ooit nog eens een leuk gesprek mee voeren over het Franse existentialisme van Sartre en Simone de Beauvoir), kijkt mij aan. Dan schreeuwt ze: Laatste rondje!! Weg droom. Gelukkig is er meer te genieten aan deze bar. Verzorgd interieur, alsof je in zo’n scene van de Amerikaanse sitcom Friends bent beland, alleen dan zonder de slappe humor.

Culturele vondsten zijn opgehangen, dan van deze fotograaf van een naakte vrouwenrug, dan van die schilder met een landschap. En schattige studenten op hun stoelen, pratend alsof de nacht geen eind hoeft te hebben en ze niet hoeven te werken, net als ik. Ik moet weg, anders word ik nog nostalgisch. Maar in mijn studententijd hadden alle kroegen nog een rafelrandje. En het stonk er, naar sigarettenrook. Meer weten/zien? Cinerama is een prachtige bioscoop, maar ik heb het idee dat het slecht gaat, gezien de lege zalen. Dus komt dat zien!