Wijnbar Uva Dolce

Auteur: the Architect

Er wordt op deze uithoek van het internet wel vaker gesproken over de ondergang van het bruine café. Dit etablissement is hier een goed voorbeeld van. Vroeger stond deze zaak bekend onder de illustere naam "Café Biljart La Belle Vue". Ik heb er niet zo van het uizicht genoten, maar heb er wel leren biljarten. Elke avond mochten we het een half uurtje proberen, maar langer konden de stamgasten onze amateuristische pogingen niet aanzien. Met aan boosheid grenzende passie werden we dan gewezen op de fijne kneepjes van het biljartvak. Natuurlijk duurde het vervolgens niet lang tot de oude mannen de biljartkeus van ons ontvreemd hadden en het spel overnamen terwijl wij met de staart tussen de benen afdropen en ons in schaamte terugtrokken naar het bargedeelte.

Helaas gingen die dagen voorbij, want ook dit café was geen lang leven meer beschoren. De barman/eigenaar die het meeste "advies" gaf bij het biljarten, was op een dag met de noorderzon vertrokken en de tent ging dicht. Toen kwamen er roerige tijden. Na enige tussenpozen kreeg het café de namen "Bolle", "Aura" en uiteindelijk "Uva Dolce". Deze naam is zelf nog in het nieuws geweest in verband met de moslimeignaresse die geen wijnbar zou mogen beginnen volgens een aantal wat strengere geloofsbeleiders. Deze eigenaresse is inmiddels weer weg en de horecagelegenheid is nu in hindoestaanse handen.

Sinds de switch naar "Uva Dolce" is het cafe flink veranderd. De biljarttafels hebben plaats gemaakt voor een dansvloer waar zelfs zumbales wordt gegeven. De stoelen zijn vervangen met glimmende banken (net zoals de zijkant van de bar bekleed is met leer en plastic diamantjes), en het nieuwe cremekleurig behang doet aan een Frans landhuis denken. Alles glimt of geeft licht, je moet er maar van houden. Alleen de WC is niks veranderd, die had altijd al een mediteraans uiterlijk.

Maar goed, ik zet mijn gevoelens van weemoed (in mijn toch al niet zo heldere staat) even aan de kant en probeer de zaak met nieuwe ogen te bekijken. We hebben geluk, er is een verjaardag aan de gang en het is gezellig druk. De eerste paar nummers komen ons nog bekend voor uit een ver R&B verleden maar langzaam raken we ook ons houvast qua muziek kwijt, als de DJ besluit dat het tijd is voor wat latin invloeden. Mijn poging om ritmisch een beetje mee te doen mondt al snel uit in het verassend bekende ritueel van stamgasten die me vertellen wat ik fout doe. Kennelijk veranderen sommige dingen nooit. Desondank ben ik blij dat er kennelijk wel danscafe's in Rotterdam zijn buiten het Stadhuisplein. Normaal moet je voor dit soort gezelligheid naar Utrecht of Den Haag.

Na wat vrienden gemaakt te hebben en de jarige een hand gegeven te hebben wordt ons de gastvrijheid en sociale kant van Uva Dolce geopenbaard. We krijgen gebraden kip (een welkom geschenk voor elke vrijdagmiddag borrelaar die steevast rond 11 uur 's avonds opmerkt dat het eten er weer bij ingeschoten is). Er is zelfs soep en het gebrek aan een getapt glas bier wordt goedgemaakt door de alcholvrije cocktail die je direct uit de kokosnoot drinkt.

Het oude moet plaats maken voor het nieuwe, en dit cafe is in eerste instantie niet mijn smaak maar ik heb veel mensen gezien die een leuke avond hadden. Er zijn nog genoeg café's waar ik kan biljartjen. Maar dit soort (iets te glimmende) pareltjes zijn er nog niet zoveel en er is duidelijk behoefte aan. Mij zal je er binnen niet vaak meer zien, maar ik zal er glimlachend langslopen en denken aan wat dit café me geleerd heeft over biljarten, tolerantie en dansen.

Meer weten,
Onze burgermeester schreef ooit een open brief toen de eigenaresse van de wijnbar bedreigd werd en hield er zelf een protestborrel.

NB Ik ben nog even terug geweest en moet tot mijn vreugde melden dat het bier deze keer gewoon getapt werd. Tevens menen sommige bezoekers dat de bedreigingen een publiciteitsstunt waren.